Beskid Śląski - informacje ogólne
Beskid Śląski jest grupą górską leżącą w zachodniej części polskich Beskidów. Granicę Beskidu Śląskiego stanowi od zachodu dolina Olzy oraz Przełęcz Jabłonkowska. Na poludniu masyw opada ku dolinie Czernianki oraz dolinie Soły, która na dalszym odcinku stanowi również wschodnią granicę oddzielającą Beskid Śląski od Beskidu Żywieckiego. Poprzez Bramę Wilkowicką Beskid Śląski sąsiaduje z Beskidem Małym, natomiast jego północne stoki opadają ku Pogórzu Śląskiemu.
W masywie Beskidu Śląskiego wyróżnia się dwa główne pasma rozgraniczone doliną Wisły: Pasmo Stożka i Czantorii oraz położone na wschodzie Pasmo Wiślańskie. Najwyższymi szczytami leżącymi w pierwszym paśmie są Kiczory (990m), Wielki Stożek (978m), Cieślar (920m), Wielki Soszów (886m), Wielka Czantoria (995m).
Pasmo Wiślańskie jest większe i bardziej rozczłonkowane. Wschodnią część Pasma Wiślańskiego stanowi grupa Baraniej Góry (1220m) oraz grupa Skrzycznego (1257m), najwyższego szczytu w Beskidzie Śląskim.
Równolegle do masywu Skrzycznego biegnie pasmo z Kotarzem (974m) i Hyrcą (929m), które poprzez Przełęcz Karkoszczonkę łączy się na północy z grupą Szyndzielni (1026m) i Klimczoka (1117m), z bocznym odgałęzieniem ku Błatniej (917m). W centralnej części Beskidu Śląskiego wznosi się z kolei grupa Równicy (884m) i Trzech Kopców (810m), której zachodnie stoki opadają ku dolinie Wisły.
Obszar Beskidu Śląskiego stanowi doskonałe miejsce do uprawiania turystyki górskiej. Szlaki turystyczne pokrywają gęsto cały masyw i wiodą przez większość najwyższych szczytów. W obrębie Beskidu Śląskiego usytuowanych jest kilkanaście schronisk turystycznych, w tym na Skrzycznem, na Błatniej, na Przysłopie pod Baranią Górą, pod Stożkiem, Równicą, Szyndzielnią i Klimczokiem. Dodatkową atrakcję stanowią wyciągi krzesełkowe: czteroosobowy na Polanę Stokłosicę, leżącą u stóp Wielkiej Czantorii, dwuosobowy na Stożek, dwuodcinkowy na Skrzyczne oraz funkcjonujący od sezonu 2008/2009 wyciąg na Soszów Wielki. Pod szczyt Szyndzielni można natomiast wjechać kolejką gondolową z Bielska-Białej. Szlaki Beskidu Śląskiego są bardzo interesujące pod względem widokowym.
Licznie występujące polany i hale oferują wspaniałe panoramy. Przy sprzyjających warunkach pogodowych można podziwiać masyw Babiej Góry oraz wzoszący się w oddali mur Tatr. Co ciekawe wiele spośród polan ma sztuczny charakter wynikający z faktu wcinania się przez osiedla w górskie grzbiety. W wielu miejscach Beskidu Śląskiego, w szczególności w Paśmie Wiślańskim, porastające grzbiety lasy świerkowe zostały bardzo mocno przerzedzone przez rozległe wiatrołomy.
Do najbardziej znanych miejscowości turystycznych położonych w rejonie Beskidu Śląskiego należą Bielsko-Biała, Wisła, Ustroń, Szczyrk, Brenna oraz Węgierska Górka. Szczyrk, leżący w dolinie Żylicy u podnóża Skrzycznego jest jednym z głównych ośrodków sportów zimowych w Polsce. Jednocześnie stanowi bazę wypadową w masyw Skrzycznego oraz grupę Klimczoka i Szyndzielni. Z Ustronia prowadzą szlaki w rejony Czantorii i Równicy. W Wiśle początek mają szlaki wiodące na Stożek, Trzy Kopce oraz Baranią Górę, na zboczach której położone są źródła Wisły. Z kolei Węgierska Górka leżąca w dolinie Soły jest dogodnym miejscem do wypadów w rejon Baraniej Góry oraz w masyw Romanki, który należy już do Beskidu Żywieckiego.
Ośrodki turystyczne Beskidu Śląskiego połączone są dość dobrze rozwinięta siecią dróg, które przebiegają między innymi przez znane przełęcze "samochodowe": Przełęcz Kubalonkę (761m), leżącą pomiędzy Wisłą i Istebną oraz Przełęcz Salmopolską (934m), położoną pomiędzy Wisłą i Szczyrkiem.
Do Ustronia i Wisły doprowadzona jest linia kolejowa biegnąca z Bielska-Białej przez Skoczów i Goleszów. Przez Węgierską Górkę przebiega natomiast linia kolejowa z Żywca do Zwardonia. Rejon Beskidu Śląskiego stanowi również dobre miejsce do uprawiania sportów zimowych.
Bibliografia
[1] Barański Mirosław J., Beskid Śląski. Pasmo Stożka i Czantorii. Przewodnik turystyczny, Wydawnictwo PTTK Kraj, Warszawa-Kraków 1988.
[2] Beskid Śląski i Żywiecki. Mapa turystyczna. 1:75 000, wydanie 3, Polskie Przedsiębiorstwo Wydawnictw Kartograficznych, Warszawa 2005.