Tatry - szczyty

1 2 3 »

RYSY - 2501 m n.p.m.

Rysy są najwyższym szczytem w Tatrach, na który wytyczony jest szlak turystyczny. Przez szczyt przebiega granica polsko-słowacka, przy czym główny wierzchołek (według ostatnich pomiarów - 2501 m np.p.m.) położony jest po słowackiej stronie. Graniczny, północno-zachodni wierzchołek (2499 m n.p.m.) jest najwyższym szczytem Polski. Wyróżnia się jeszcze trzeci, północno-wschodni wierzchołek (2473 m n.p.).

Rysy należą do Głównej Grani Tatr Wysokich. Wierzchołek graniczny stanowi punkt zwornikowy dla grani bocznej, która odchodzi w kierunku północnym. Znajdują się w niej Niżnie Rysy, Żabi Szczyt Wyżni oraz Żabi Szczyt Niżni. Rysy oddzielone są od Niżnich Rysów Przełęczą pod Rysami. W kierunku zachodnim Główna Grań Tatr Wysokich opada ku Żabiej Przełęczy, za którą wznosi się Żabi Koń. Po słowackiej stronie Przełęcz Waga oddziela Rysy od Ciężkiego Szczytu.

U stóp Rysów, w kierunku północno-zachodnim, leży Kocioł pod Rysami, stanowiący górną część Doliny Rybiego Potoku. Na wschodzie znajduje się Ciężka Dolina, a na południowym-zachodzie Dolina Żabia Mięguszowiecka.

Pierwsze odnotowane wejście na Rysy miało miejsce w 1840 roku, a wejście zimowe w 1884 roku.[1]

Na Rysy wytyczone są dwa szlaki turystyczne, jeden od polskiej strony, drugi od słowackiej. Trudniejsze technicznie jest podejście od Morskiego Oka przez Kocioł pod Rysami. Słowacki szlak prowadzi znad Popradzkiego Stawu przez Żabią Dolinę i Wagę. Szlak ten jest zamknięty w okresie od 1 listopada do 31 maja.

Po słowackiej stronie, na wysokości 2250 m n.p.m, znajduje się Chata pod Rysami, która jest najwyżej położonym schroniskiem w całych Tatrach. Przed wejściem Polski i Słowacji do strefy Schengen na szczycie funkcjonowało turystyczne przejście graniczne.

Rysy stanowią wybitny punkt widokowy. Panorama ze szczytu uchodzi za jedną z najbogatszych w Tatrach.

Czarny Staw - widok na Niżnie Rysy i Rysy

Bibliografia
[1] Nyka Józef, Tatry. Przewodnk turystyczny Tatry Polskie i Słowackie, wydanie II, Trawers, Warszawa 1994.

MIĘGUSZOWIECKI SZCZYT 2438 m n.p.m.

Mięguszowiecki Szczyt uznawany jest za jeden z najpiękniejszych szczytów w Tatrach. Potężny masyw Mięguszowieckich Szczytów dominuje w panoramie rozciągającej się znad Morskiego Oka. Wysunięty najbardziej na zachód Mięguszowiecki Szczyt Wielki jest najwyższym z grupy trzech szczytów. Jest to drugi co do wysokości szczyt Polski.

Mięguszowiecki Szczyt Pośredni i Mięguszowiecki Szczyt Wielki

Mięguszowiecki Szczyt położony jest w Grani Głównej Tatr Wysokich na granicy polsko-słowackiej. Od wschodu Mięguszowiecka Przełęcz Wyżnia oddziela go od Mięguszowieckiego Szczytu Pośredniego, natomiast na zachodzie poprzez Hińczową Przełęcz graniczy z Cubryną. Mięguszowiecki Szczyt ma dwa wierzchołki rozdzielone Wielką Mięguszowiecką Szczerbiną.

Mięguszowiecki Szczyt opada ku północy urwistą ścianą, liczącą blisko 900 metrów wysokości. W jej północno-wschodniej części znajduje się Wielki Filar Mięguszowiecki. Pierwszego wejścia na szczyt w 1877 roku dokonali Ludwik Chałubiński, Wojciech Roj i Maciej Sieczka.[2]

Najłatwiejsze drogi na Mięguszowiecki Szczyt prowadzą od Hińczowego Stawu przez Wielką Mięguszowiecką Ławkę, od Hińczowej Przełęczy, z ominięciem grani, oraz z Mięguszowieckiej Przełęczy pod Chłopkiem tzw. Drogą po Głazach.

Na szczyt nie wytyczono żadnego szlaku turystycznego.

Bibliografia
[1] Wysokość według mapy: Tatry Wysokie słowackie i polskie. 1:25 000, Sygnatura, Wydanie VII, Warszawa - Zielona Góra - Zakopane, 2007/2008.
[2] Nyka Józef, Tatry. Przewodnk turystyczny Tatry Polskie i Słowackie, wydanie II, Trawers, Warszawa 1994.

NIŻNIE RYSY 2430 m n.p.m.

Niżnie Rysy położone są w bocznej grani, dla której zwornik stanowi graniczny wierzchołek Rysów. Grań ta odbija od Głównej Grani Tatr Wysokich ku północy, rozdzielając Dolinę Rybiego Potoku od Doliny Białej Wody.

Niżnie Rysy oddzielone są od Rysów Przełęczą pod Rysami. Ku północy grań biegnie przez Ciężką Przełączkę do Żabiego Szczytu Wyżniego. Nieznacznie poniżej głównego wierzchołka Niżnich Rysów odchodzi na wschód grań rozdzielająca Dolinę Ciężką na Dolinkę Spadową i Ciężki Kocioł.

Niżnie Rysy zwieńczone są czterema turniami. Najwyższa z turni wznosi się na wysokość 2430 m n.p.m. Niżnie Rysy są trzecim co do wysokości szczytem Polski.

Pierwsze odnotowane wejście na szczyt miało miejsce w 1905 roku, a zimowe w 1914 roku.[2]

Na szczyt nie prowadzi żaden szlak turystyczny.

MIĘGUSZOWIECKI SZCZYT CZARNY 2408 m n.p.m.

Mięguszowiecki Szczyt Czarny jest najbardziej na wschód wysuniętym szczytem w grupie Mięguszowieckich Szczytów. Położony jest w Głównej Grani Tatr Wysokich na granicy polsko-słowackiej.

Mięguszowiecki Szczyt Czarny widziany z Przełęczy pod Chłopkiem

Siodło Mięguszowieckiej Przełęczy pod Chłopkiem oddziela go od Mięguszowieckiego Szczytu Pośredniego. W kierunku wschodnim Mięguszowiecki Szczyt Czarny sąsiaduje z Hińczową Turnią. Szczyty te rozdziela Czarnostawiańska Przełęcz.

Z Mięguszowieckiego Szczyty Czarnego, w kierunku północno-wschodnim, opada grań zakończona kulminacją Kazalnicy, z której opada ku Czarnemu Stawowi pod Rysami potężne urwisko, zwane przez taterników Zerwą.

Pierwsze znane wejście na szczyt miało miejsce w 1903 roku, a zimowe w 1910 roku.[2]

Na szczyt nie prowadzi żaden szlak turystyczny. Galeryjką przecinającą północną ścianę wytyczono zielony szlak na Mięguszowiecką Przełęcz pod Chłopkiem. Najłatwiejsza droga na szczyt wiedzie z Mięguszowieckiej Przełęczy pod Chłopkiem, po słowackiej stronie kopuły szczytowej.

MIĘGUSZOWIECKI SZCZYT POŚREDNI 2393 m n.p.m

Mięguszowiecki Szczyt Pośredni jest najniższym z Mięguszowieckich Szczytów. Położony jest pomiędzy Mięguszowieckim Szczytem Czarnym na wschodzie, a Mięuszowieckim Szczytem na zachodzie.

Od Mięguszowieckiego Szczytu Czarnego oddziela go Mięguszowiecka Przełęcz pod Chłopkiem, a od Mięguszowieckiego Szczytu Mięguszowiecka Przełęcz Wyżnia. Podobnie jak pozostałe Mięguszowieckie Szczyty leży w Grani Głównej Tatr Wysokich na granicy polsko-słowackiej. Północną ścianę podcina kocioł polodowcowy zwany Bańdziochem.

Szczyt został zdobyty w 1903 roku, a zimą w 1916 roku.[2]

Na szczyt nie wiedzie żaden szlak turystyczny. Najdogodniejsza droga na szczyt prowadzi eksponowaną granią z Mięguszowieckiej Przełęczy pod Chłopkiem.

ŚWINICA 2301 m n.p.m.

Świnica jest najwyższym szczytem w otoczeniu Doliny Gąsienicowej i Doliny Pięciu Stawów. Jest to trzeci co do wysokości punkt w polskiej części Tatr, na który prowadzi szlak turystyczny. Świnica ustępuje w tym względzie Rysom i Mięguszowieckiej Przełęczy pod Chłopkiem.

Świnica, Pośrednia Turnia i Skrajna Turnia

Świnica położna jest w Głównej Grani Tatr Wysokich. Jednocześnie jest zwornikiem dla Orlej Grani, która odchodzi w kierunku wschodnim. Przez szczyt przebiega granica polsko-słowacka.

Świnica posiada dwa wierzchołki. Na wyższy o wysokości 2301 m n.p.m. prowadzi czerwony szlak turystyczny, który biegnie ze Świnickiej Przełęczy przez Świnicę na Zawrat. Niższy wierzchołek o wysokości 2291 m n.p.m. oddzielony jest Świnicką Szczerbiną Niżnią. Z wierzchołka tego, zwanego taternickim, opada urwista ściana z licznymi drogami wspinaczkowymi.

Pierwszym wierzchołkiem we wschodniej grani jest Świńska Kopa, przedzielona Świnicką Szczerbiną Wyżnią. W kierunku południowym Główna Grań Tatr opada ku Walentkowej Przełęczy, za którą rozciąga się Walentkowa Grań. Na zachodzie, powyżej Świnickiej Przełęczy wznosi się Pośrednia Turnia.

Główny szczyt został zdobyty w 1867 roku przez Macieja Sieczkę.[2]

Najłatwiejsza trasa turystyczna na Świnicę prowadzi z Kasprowego Wierchu przez Liliowe i Świnicką Przełęcz. Zarówno na podejściu od Świnickiej Przełęczy, jak i od Zawratu występują łańcuchy, przy czym bardziej wymagający jest odcinek Zawrat - Świnica.

Świnica, położona ponad Doliną Cichą, Doliną Pięciu Stawów i Doliną Gąsienicową, stanowi doskonały punkt widokowy.

KOZI WIERCH 2291 m n.p.m.

Kozi Wierch jest najwyższym szczytem położonym w całości na terytorium Polski. Jest to również najwyższy punkt Orlej Grani, dla której zwornikiem jest Świnica.

Od zachodu Kozi Wierch sąsiaduje z Kozimi Czubami, które oddzielone są Kozią Przełęczą Wyżnią. Położona dalej na zachód Kozia Przełęcz stanowi granicę między masywem Koziego Wierchu a Zamarłą Turnią. W kierunku północno-wschodnim ciągnie tzw. Kozi Mur, który przez Przełączkę nad Buczynową Dolinką łączy się z Czarnymi Ścianami.

Ku Koziej Dolince oraz Pustej Dolince Kozi Wierch opada urwistymi ścianami. Odmienny charakter mają łągodne, północne zbocza opadające ku Dolinie Pięciu Stawów Polskich.

Pierwsze znane wejście na szczyt miało miejsce w 1867 roku.[2]

Przez Kozi Wierch prowadzi Orla Perć, najtrudniejszy szlak tatrzański. Najłatwiejsze podejście na Kozi Wierch stanowi czarny szlak z Doliny Pięciu Stawów.

Panorama z Koziego Wierchu jest niezwykle bogata i obejmuje Tatry Wysokie, Tatry Zachodnie i Tatry Bielskie.

Kozi Wierch w chmurach - widok z Doliny Pięciu Stawów

KOZIE CZUBY 2266 m n.p.m.

Kozie Czuby położone są w masywie Koziego Wierchu, od którego oddzielone są Kozią Przełęczą Wyżnią. Na zachód od Kozich Czub wcina się w grań Kozia Przełęcz, powyżej której wznosi się Zamarła Turnia.

Kozie Czuby mają trzy wierzchołki, z których najwyższy wznosi się bezpośrednio nad Kozią Przełęczą Wyżnią. W kierunku północnym skaliste ściany opadają do Koziej Dolinki, natomiast ściany południowo-zachodnia wznoszą się nad Dolinką Pustą.

Przez Kozie Czuby poprowadzona jest Orla Perć. Zejście z głównego wierzchołka ubezpieczoną, przepaścistą rynną na Kozią Przełęcz Wyżnią należy do najtrudniejszych miejsc na Orlej Perci.

Pusta Dolinka, Zamarła Turnia, Kozie Czuby i Kozi Wierch

Bibliografia
[1] Wysokość według mapy: Tatry Wysokie słowackie i polskie. 1:25 000, Sygnatura, Wydanie VII, Warszawa - Zielona Góra - Zakopane, 2007/2008.

ZADNI GRANAT 2240 m n.p.m.

Zadni Granat jest najwyższym szczytem w grupie Granatów. Z trzech Granatów jest on położony najbardziej na południe.

Zadni Granat widziany z Pośredniego Granata

Zadni Granat leży we wschodniej grani Świnicy. Od południa Zadnia Sieczkowa Przełączka oddziela go od Czarnych Ścian. Ku północy przez Pośrednią Sieczkową Przełączkę graniczy z Pośrednim Granatem. Zachodnie ściany opadają do Kotła Czarnego Stawu Gąsienicowego. Na wschód od szczytu leży Buczynowa Dolinka.

Zadni Granat leży na trasie Orlej Perci. Oprócz Orlej Perci na szczyt prowadzi zielony szlak znad Zmarzłego Stawu przez Kozią Dolinkę.

Zadni Granat, Pośredni Granat i Skrajny Granat widziane z Orlej Perci

Bibliografia
[1] Wysokość według mapy: Tatry Wysokie słowackie i polskie. 1:25 000, Sygnatura, Wydanie VII, Warszawa - Zielona Góra - Zakopane, 2007/2008.

POŚREDNI GRANAT 2234 m n.p.m.

Pośredni Granat położony jest we wschodniej grani Świnicy pomiędzy Zadnim Granatem a Skrajnym Granatem. Również pod względem wysokości jest pośrodku, ponieważ jest niższy od Zadniego Granata, ale przewyższa Skrajnego Granata.

Pośredni Granat widziany ze Skrajnego Granata

Od położonego na południu Zadniego Granata oddziela go Pośrednia Sieczkowa Przełączka. Pomiędzy Pośrednim Granatem a Skrajnym Granatem leży Skrajna Sieczkowa Przełączka. Spod przełęczy opada ku Czarnemu Stawowi Gąsienicowemu Żleb Drège'a, znany z wypadków śmiertelnych, które wydarzyły się w 1911 i 1914 roku.

Zachodnie ściany przecina ukośnie Żleb Staniszewskiego. Od wschodu szczyt podcięty jest przez ściany wznoszące się ponad Buczynową Dolinką.

Podobnie jak przez pozostałe Granaty przez Pośredni Granat przebiega Orla Perć.

Granaty i Koscielec widziane ze szlaku na Kasprowy Wierch

Bibliografia
[1] Wysokość według mapy: Tatry Wysokie słowackie i polskie. 1:25 000, Sygnatura, Wydanie VII, Warszawa - Zielona Góra - Zakopane, 2007/2008.

MIEDZIANE 2233 m n.p.m.

Miedziane leży w bocznej grani odchodzącej od Głównej Grani Tatr Wysokich w kierunku północno-wschodnim. Punkt zwornikowy dla grani stanowi Szpiglasowy Szczyt. Miedziane stanowi kulminację grani.

Miedziane widziane ze szlaku na Mięguszowiecką Przełęcz pod Chłopkiem

Grań Miedzianego rozdziela Dolinę Rybiego Potoku i Dolinę Pięciu Stawów. Między Międzianym a Szpiglasowym Wierchem położona jest Szpiglasowa Przełęcz, na którą prowadzi żółty szlak znad Morskiego Oka. Na północ od Miedzianego leży Marchwiczna Przełęcz, ponad którą wznosi się Opalony Wierch.

W 1956 roku na obszarze Miedzianego utworzono rezerwat, a teren wyłączono z ruchu turystycznego.[2]

MAŁY KOZI WIERCH 2228 m n.p.m.

Mały Kozi Wiecrh jest pierwszym szczytem, licząc od zachodu, na który wyprowadza Orla Perć. Mały Kozi Wierch położony jest pomiędzy masywem Świnicy a Zamarłą Turnią.

Zmarzłe Czuby, Mały Kozi Wierch i Zawrat

Zawrat oddziela Mały Kozi Wierch od Gąsienicowej Turni, a Zmarzła Przełęcz od Zamarłej Turni. W grani Małego Koziego Wierchu wyróżnia się jeszcze Zmarzłe Czuby, które górują nad Zmarzłą Przełęczą.

Od Małego Koziego Wierchu odchodzi ku północy krótka grań, w której leży Kołowa Czuba.

Spod Zmarzłej Przełączki Wyżniej, oddzielającej szczyt od Zmarzłych Czub, opada żleb zwany Honoratką. Jest to pierwsze trudne miejsce na trasie Orlej Perci, znane z wypadków śmiertelnych.

Mały Kozi Wierch widziany ze Zmarzłej Czuby

Bibliografia
[1] Wysokość według mapy: Tatry Wysokie słowackie i polskie. 1:25 000, Sygnatura, Wydanie VII, Warszawa - Zielona Góra - Zakopane, 2007/2008.

SKRAJNY GRANAT 2225 m n.p.m.

Skrajny Granat jest najniższym wierzchołkiem spośród trzech Granatów. Jest on położony na północ od Pośredniego Granata. Skrajny Granat jest zwornikiem dla grani odchodzącej w kierunku północnym. W grani tej położony jest Wierch pod Fajki oraz Żółta Turnia. W bezpośrednim sąsiedztwie Skrajnego Granata leżą Pańszczyckie Czuby, oddzielone Pańszczycką Przełączką Wyżnią.

Skrajny Granat widziany z Pośredniego Granata

W Skrajnym Granacie załamuje się wschodnia grań Świnicy, która skręca ku wschodowi, rozdzielając Dolinę Pańszczycy od Buczynowej Dolinki. Grań ta opada do Granackiej Przełęczy, ponad którą wznosi się Wielka Orla Turniczka. Na południe od szczytu leży Skrajna Sieczkowa Przełączka, a za nią wznosi się Pośredni Granat.

Spod Skrajnej Sieczkowej Przełęczy opada ku Czarnemu Stawowi Gąsienicowemu Żleb Drège'a, znany z wypadków śmiertelnych, które wydarzyły się w 1911 i 1914 roku.

Przebiegająca przez szczyt Orla Perć, zwraca się na wschód ku Przełęczy Krzyżne. W kierunku południowym biegnie ona ku Koziemu Wierchowi. Pokonywanie Orlej Perci często dzieli się na dwa odcinki. Pierwszy to Krzyżne - Skrajny Granat, a drugi Zawrat - Kozi Wierch - Skrajny Granat. Na Skrajny Granat wytyczony jest również żółty szlak znad Czarnego Stawu Gąsienicowego.

Skrajny Granat położony jest ponad Doliną Pańszczycy, Buczynową Dolinką oraz Kotłem Czarnego Stawu Gąsienicowego. Położenie takie sprawia, że jest on najlepszym punktem widokowym w masywie Granatów.

Pośredni Granat i Skrajny Granat widziane z Zadniego Granata

Bibliografia
[1] Wysokość według mapy: Tatry Wysokie słowackie i polskie. 1:25 000, Sygnatura, Wydanie VII, Warszawa - Zielona Góra - Zakopane, 2007/2008.

WIELKA KOSZYSTA 2193 m n.p.m.

Wielka Koszysta stanowi kulminację grzbietu Koszystej, który oddziela Dolinę Pańszczycy od Doliny Waksmundzkiej. W grzbiecie tym wyróżnia się jeszcze Waksmundzki Wierch oraz Małą Koszystą, która stanowi najdalej na północ wysunięty dwutysięcznik tatrzański.

Grzbiet Koszystej stanowi lewą odnogę wschodniej grani Świnicy, która rozgałęzia się powyżej Przełęczy Krzyżne. Drugą odnogę stanowi grzbiet Wołoszyna, z kulminacją w Wielkim Wołoszynie. Między grzbietami leży Dolina Waksmundzka.

Od 1936 roku masyw Koszystej stanowi rezerwat ścisły i wyłączony jest z ruchu turystycznego.[2]

WAKSMUNDZKI WIERCH 2189 m n.p.m.

Waksmundzki Wierch jest pierwszym od południa wierzchołkiem w grzbiecie Koszystej, który oddziela Dolinę Pańszczycy od Doliny Waksmundzkiej. W grzbiecie tym wyróżnia się jeszcze Wielką Koszystą, stanowiącą kulminację grzbietu, oraz Małą Koszystą. Mała Koszysta jest najdalej na północ wysuniętym dwutysięcznikiem tatrzańskim.

Waksmundzki Wierch i Wielka Koszysta widziane z Mięguszowieckiej Przełęczy pod Chłopkiem

Od 1936 roku masyw Koszystej stanowi rezerwat ścisły i wyłączony jest z ruchu turystycznego.[2]

WIELKA BUCZYNOWA TURNIA 2184 m n.p.m.

Wielka Buczynowa Turnia leży we wschodniej grani Świnicy, pomiędzy Buczynowymi Czubami a Małą Buczynową Turnią. Masyw Buczynowych Turni rozdziela Dolinę Pańszczycy od Buczynowej Dolinki.

Od Buczynowych Czub wierzchołek Wielkiej Buczynowej Turni oddzielony jest Przełęczą Nowickiego, a od Małej Buczynowej Turni Buczynowa Przełęcz. W zachodniej grani wyróżnia się Budzową Igłę, rozdzieloną Budzową Przełączką.

Południowe zbocza Wielkiej Buczynowej Turni przecina Orla Perć. Orla Perć wydostaje się na południową stronę powyżej Przełęczy Nowickiego, a następnie obniża się ku żlebowi opadającemu spod Buczynowej Przełęczy, by znowu wspiąć się na grań Małej Buczynowej Turni.

Na szczyt nie prowadzi żaden szlak turystyczny.

Buczynowa Dolinka, Orla Baszta i Buczynowe Turnie

Bibliografia
[1] Wysokość według mapy: Tatry Wysokie słowackie i polskie. 1:25 000, Sygnatura, Wydanie VII, Warszawa - Zielona Góra - Zakopane, 2007/2008.

ZAMARŁA TURNIA 2179 m n.p.m.

Zamarła Turnia położona jest między masywem Małego Koziego Wierchu a masywem Koziego Wierchu. Od Zmarzłych Czub leżących w masywie Małego Koziego Wierchu oddzielona jest Zmarzłą Przełęczą. Kozia Przełęcz oddzielą ją z kolei od Kozich Czub.

Południowa ściana Zamarłej Turni opada do Dolinki Pustej. Przecinają ją liczne drogi wspinaczkowe. Od północy Zamarła Turnia wznosi się ponad Kozią Dolinką. Północne stoki przecięte są dwoma tarasami, którymi przebiega Orla Perć. Orla Perć biegnie najpierw dolnym z nich, a następnie wspina się górny taras, z którego drabinka i łańcuchy sprowadzają ku wcięciu Koziej Przełęczy.

Południowa ściana Zamarłej Turni została zdobyta w 1910 roku, co stanowiło jedno z ważniejszych wydarzeń w historii taternictwa.[2]

Na wierzchołek Zamarłej Turni nie prowadzi żaden szlak turystyczny.

Zamarła Turnia widziana spod Czarnych Ścian

STAROROBOCIAŃSKI WIERCH 2176 m n.p.m.

Starorobociański Wierch jest najwyższym szczytem polskich Tatr Zachodnich. Szczyt leży w Grani Głównej Tatr Zachodnich, na granicy polsko-słowackiej. Starorobociański Wierch tworzy wyniosłą piramidę górującą nad Doliną Starorobociańską na północy i Doliną Raczkową na południu. Południowe ramię Starorobociańskiego Szczytu rozdziela Dolinę Raczkową na Dolinę Zadnią Raczkową i Dolinę Gaborową.

Starorobociański Wierch sąsiaduje na zachodzie z Kończystym Wierchem, od którego oddziela go Starorobociańska Przełęcz. Na wschodzie opada ku Gaborowej Przełęczy Niżnej, za którą wznosi się Siwy Zwornik. W okolicach Starorobociańskiej Przełęczy grań rozcięta jest charakterystycznym rowem grzbietowym.

Przez Starorobociański Wierch przebiega czerwony szlak, prowadzący granią Tatr Zachodnich.

Starorobociański Wierch jest doskonałym punktem widokowym. Panorama obejmuje rozległy obszar Tatr Zachodnich, a także Tatry Wysokie.

ORLA BASZTA 2175 m n.p.m.

Orla Baszta położona jest we wschodniej grani Świnicy, pomiędzy Małą Orlą Turniczką a Buczynowymi Czubami. Południowe ściany Orlej Baszty opadają do Buczynowej Dolinki, a północne do Doliny Pańszczycy.

Orla Baszta (po prawej) widziana z Kopieńca

Orla Baszta oddzielona jest od Małej Orlej Turniczki Orlą Przełączką Niżnią. Między Buczynowymi Czubami leży trawiasta przełęcz zwana Pościelą Jasińskiego.

Pierwsze wejście na szczyt datuje się na 1902 rok.[2]

Szczytową basztę, nieznacznie poniżej wierzchołka przecina Orla Perć. Jest to jeden z ciekawszych fragmentów Orlej Perci, która omija Orle Turniczki eksponowanym trawersem po stronie Doliny Pańszczycy. Wyprowadzając na kopułę szczytową Orlej Baszty szlak przewija się na stronę południową, a następnie sprowadza ubezpieczonym kominkiem na Pościel Jasińskiego.

MAŁA BUCZYNOWA TURNIA 2172 m n.p.m.

Mała Buczynowa Turnia położona jest pomiędzy Wielką Buczynową Turnią a turnią Ptak. Obie Buczynowe Turnie oddziela Buczynowa Przełęcz, zaś przed Ptakiem znajduje się Wyżnia Przełączka pod Ptakiem.

Masyw Buczynowych Turni rozdziela Dolinę Pańszczycy od Buczynowej Dolinki. Granią Małej Buczynowej Turni poprowadzona jest Orla Perć.

W okolicach Małej Buczynowej Turni Orla Perć obniża się wyraźnie ku żlebowi opadajacemu spod Buczynowej Przełęczy. Po przekroczeniu żlebu szlak wspina się na grań Małej Buczynowej Turni, którą osiaga już po obejściu głównego wierzchołka.

Bibliografia
[1] Wysokość według mapy: Tatry Wysokie słowackie i polskie. 1:25 000, Sygnatura, Wydanie VII, Warszawa - Zielona Góra - Zakopane, 2007/2008.