E-gory.com -> Tatry -> Opisy szlaków



Dolina Rohacka (słow. Roháčska dolina) stanowi górne odgałęzienie roległej Doliny Zuberskiej (słow. Studená dolina). Jest to jedna z najpiękniejszych dolin w Tatrach Zachodnich z niezwykle efektowną Główną Granią Tatr, którą wiedzie najtrudniejszy technicznie szlak w Tatrach Zachodnich. Oprócz wysokogórskiej rzeźby, główną atrakcją doliny są Rohackie Wodospady, z których szczególnie efektowny jest Wyżni Rohacki Wodospad (słow. Vyšný Roháčsky vodopád), a także Rohackie Stawy (słow. Roháčske plesá).


Do Rohackich Wodospadów i nad Rohackie Stawy prowadzi popularna pętla, która zaczyna się na rozstaju szlaków zwanych Adamculą i następnie poprzez Rohackie Wodospady i Rohackie Stawy sprowadza do Doliny Smutnej (słow. Smutná dolina). Najdogodniejszym punktem startowym w rejon Doliny Rohackiej jest Parking pod Spaloną (słow. Parkovisko Pod Spálenou). Parking znajduje się na wysokości 1030 metrów n.p.m., kilkaset metrów powyżej miejsca, gdzie Dolina Zuberska rozdziela się na Dolinę Rohacką i Dolinę Łataną (słow. Látaná dolina). W okresie od 1 listopada do 15 czerwca szlak jest zamknięty na odcinku od rozstaju powyżej Wyżniego Rohackiego Wodospadu do Bufetu Rohackiego (słow. Ťatliakova chata). Na placu parkingowym znajduje się dolna stacja wyciągu, który wwozi turystów do górnej części Skrajnej Salatyńskiej Doliny (słow. Salatínska dolina), skąd można kontynuować wycieczkę ku Brestowej (słow. Brestová). Wyruszając do Doliny Rohackiej należy kierować się z placu parkingowego za znakami zielonymi, które przecinając las doprowadzają do asfaltowej drogi z Zuberca (słow. Zuberec) do Bufetu Rohackiego, którą wytyczony jest czerwony szlak. Dalsza trasa prowadzi asfaltową drogą, która biegnie dnem Doliny Rohackiej. Podejście przypomina drogę do Morskiego Oka, choć nie spotkamy tutaj takich tłumów jak w Dolinie Rybiego Potoku. Z drogi roztacza się panorama na grań z Trzema Kopami (słow. Tri kopy) oraz Hrubą Kopą (słow. Hrubá kopa). Wkrótce mijamy głaz z napisem ,,Co miłość w górach stworzyła, niech dobra wola zachowa'', który upamiętnia powstanie w 1983 roku schronu nad Czarną Młaką. Wydarzenie to uchodzi za symboliczną datę początku turystyki na Orawie.[1] Niedaleko za głazem dochodzimy to rozstaju szlaków zwanego Adamculą. W prawo odłączają się tutaj szlaki niebieski oraz żółty, kierujące się do Rohackich Stawów oraz na Banikowską Przełęcz (słow. Baníkovské sedlo). Szlaki wiodą przez kilka minut szosą, z widokami na Spaloną Kopę, Hrubą Kopę i Trzy Kopy. Wraz z końcem szosy szlaki chowają się w lesie i rozpoczyna się podejście do Rohackich Wodospadów. Jako pierwszy ukazuje się nam Niżni Rohacki Wodospad (słow. Nižný Roháčsky vodopád), który opada serią kaskad, zawalonych kłodami drzew. Następnie wspinamy się do Wyżniego Rohackiego Wodospadu. Wodospad nie leży przy samym szlaku, lecz prowadzi do niego nieznakowana dróżka. Wyżni Wodospad Rohacki ma 23 metry wysokości, a średni przepływ wody wynosi 500-1200 l/s.[2] Powyżej Rohackich Wodospadów wąska ścieżka wyprowadza ponad próg Doliny Smutnej (słow. Spálená dolina), osiagając jej dolny taras, gdzie znajduje się rozstaj szlaków. Odłącza się tutaj żółty szlak, który prowadzi na Banikowską Przełęcz. Z wypłaszczenia, na którym znajduje się rozstaj szlaków, rozciaga się widok na otoczenie Doliny Smutnej z Banówką (słow. Baníkov), która jest najwyższym szczytem Tatr Zachodnich wznoszącym się w Grani Głównej Tatr. Dobrze widoczne są zakosy drogi wspinającej się do Rohackich Stawów. Za rozstajem zielony szlak trzyma się wschodniego skraju dolnego tarasu Doliny Spalonej, mijając wkrótce niewielki stawek. Po przecięciu rumowiska skalnego seria zakosów doprowadza do skrzyżowania z zielonym szlakiem z Banikowskiej Przełęczy. Ku zachodowi otwiera się panorama na Pachoł (słow. Pachoľa) i Spaloną Kopę. Za plecami rozciąga się z kolei Dolina Rohacka. Po połączeniu z zielonym szlakiem podchodzimy do niewielkiej kotlinki. Wydostając się z niej dochodzimy do Wyżniego Rohackiego Stawu (słow. Horné Roháčske pleso). Wyżni Rohacki Staw spoczywa u stóp Zielonego Wierchu Rohackiego (słow. Zelené). Staw zajmuje powierzchnię 1,4 ha i ma 8,1 m głebokości.[1] Wyżni Rohacki Staw położony jest na najwyższym tarasie Przedniego Zielonego (słow. Predné zelené), będącego rozległym wzniesniem rozdzielającym Dolinę Spaloną od Doliny Smutnej. Znad stawu otwiera się ku wschodowi widok na kopułę Wołowca. Ku pozostałym Rohackim Stawom sprowadzają znaki zielone. Za Wyżnim Rohackim stawem schodzimy na środkowy taras Przedniego Zielonego, gdzie leży Pośredni Rohacki Staw (słow. Tretie Roháčske pleso) oraz Mały Rohacki Staw (słow. Druhé Roháčske pleso). Wraz z przewinięciem się na stronę Doliny Smutnej otwiera się widok na urwiste ściany Rohaczy. Najniżej położonym z Rohackich Stawów jest Niżni Rohacki Staw (słow. Dolné Roháčske pleso), zwany też Wielkim Rohackim Stawem (słow. Veľké Roháčske pleso). Staw ma powierzchnię 2,2 ha i osiaga głębokośc 6,5 m.[1] Znad Wielkiego Rohackiego Stawu schodzimy na dno Doliny Smutnej, gdzie następuje połączenie z niebieskim szlakiem ze Smutnej Przełęczy (słow. Smutné sedlo). Od rozstaju ściezka obniża się równomiernie w kierunku Bufetu Rohackiego, w sąsiedztwie którego znajduje się niewielki staw - Czarna Młaka (słow. Ťatliakove pleso). Przy Bufecie Rohackim łączymy się z szosą z Zuberca. Obecny budynek schroniska pochodzi z lat 1946-1947. Niegdyś znajdowało się tu duże schronisko, które spłonęło jednak w 1963 roku. Z pożaru ocalał jedynie budynek dzisiejszego bufetu.[1] Szosa, którą wytyczony jest czerwony szlak, pozwala na powrót do Parkingu pod Spaloną. Zielony szlak znad Rohackich Stawów odbija przy schronisku w kierunku Zabratu (słow. sedlo Zábrať).

E-gory.com -> Tatry -> Opisy szlaków